Οι αδελφοί Γκριμ - πηγή
Στα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, Τζάκομπ (1785-1863) και Βίλελμ (1786-1859), υπάρχει μια ιστορία που ονομάζεται το «Πεισματάρικο παιδί» και εκτείνεται σε μόλις μία παράγραφο.
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πεισματάρικο παιδάκι που δεν έκανε ποτέ ό,τι του έλεγε η μητέρα του. Έτσι, ο καλός Θεούλης το τιμώρησε και το παιδάκι αρρώστησε βαριά. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να το θεραπεύσει και σύντομα βρέθηκε ξαπλωμένο στο νεκροκρέβατό του. Αφού το έβαλαν στον τάφο του και το σκέπασαν με χώμα, ένα από τα χεράκια του αναδύθηκε από το έδαφος και τεντώθηκε στον αέρα. Τότε, το έσπρωξαν και πάλι μέσα, σκεπάζοντάς το με φρέσκο χώμα. Ούτε αυτό όμως είχε αποτέλεσμα. Το μικρό χεράκι εξακολουθούσε να ορθώνεται έξω από τον τάφο. Έτσι, η μητέρα του αποφάσισε να πάει η ίδια στον τάφο και να δώσει μερικές ξυλιές στο χεράκι με μια βέργα. Μετά από αυτό, το χεράκι υποχώρησε και τότε, για πρώτη φορά, το παιδάκι αναπαύθηκε εν ειρήνη κάτω από το χώμα.
Αυτή η ιστορία, με τη γυμνή πεζογραφία της, θα πρέπει να είναι σαφής, αλλά δεν είναι. Το παιδάκι θάφτηκε ζωντανό; Το χεράκι λειτουργεί μάλλον σαν σύμβολο. Και η μητέρα; Δεν την πείραξε που χτύπησε το χεράκι; Και μετά μαθαίνουμε πως το παιδάκι, μετά το ξύλο, αναπαύθηκε εν ειρήνη. Έμοιαζε να ζητάει βοήθεια; Αλλά το χειρότερο με την ιστορία είναι πως δεν μας δίνετε καμία πληροφορία για το παιδί. Ούτε όνομα, ούτε ηλικία, αν ήταν άσχημο ή όμορφο. Δεν ξέρουμε καν αν είναι αγόρι ή κορίτσι -"ein Kind", γράφουν οι Γκριμ, το ουδέτερο που σημαίνει το παιδί. Και έτσι η ιστορία, χωρίς λεπτομέρειες γίνεται καθολική.
Ό,τι συνέβη, αξίζει σε όλους μας.
Ο A. S. Byatt έχει γράψει ότι αυτό είναι το πραγματικά τρομακτικό της ιστορίας: "Δεν είναι προειδοποίηση για τα τα άτακτα παιδάκια. Είναι σαν μια αναλαμπή της φοβερής πλευράς της φύσης των πραγμάτων."
Κάτι τέτοιο ισχύει και για πολλές ακόμα ιστορίες των Γκριμ, ακόμη και εκείνες με χαρούμενο τέλος.
από newyorker.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου